Πόσοι πίνουν στα γρήγορα έναν καφέ νωρίς το πρωί στο σπίτι ή κάπου έξω πριν πάνε για δουλειά;
Πόσες φορές το μεσημέρι μετά από μια κουραστική μέρα δεν ψάχνουμε ένα παγωμένο ποτήρι μπίρα να μας ξεκουράσει;
Πόσα βράδια αναζητάμε φίλους να πιούμε ένα κρασί σε μια βεράντα ή κάπου έξω και να μοιραστούμε μαζί τους τα νέα μας;
Αναρωτηθήκαμε ποτέ πως καταφεύγουμε σε αυτές τις δραπετεύσεις; Σκεφτήκαμε μήπως όλες αυτές οι στιγμές έχουν κάτι κοινό;
Μα ασφαλώς και έχουν!
Όλα αυτά που μας φέρνουν κοντά με φίλους και με τους ίδιους τους εαυτούς μας είναι προϊόντα της γης.
Είναι φύση. Είναι σοδειές.
Σοδειές, που φορά με τη φορά μας χαρίζουν γεύσεις διαφορετικές, πιο πλούσιες, πιο έντονες, πιο απολαυστικές.
Τολμήσαμε και γυρίσαμε το βλέμμα απ’ την άλλη.
Παρατηρήσαμε πως η γη δίπλα μας απλώνεται απέραντη.
Την ακούσαμε να μας μιλάει και το μόνο που κάναμε ήταν να σκύψουμε χαμηλά το κεφάλι για να την ακούμε καλύτερα.
Εδώ στο crop παραδινόμαστε στα χέρια της.
